اوقات فراغت

 بازی هسته مرکزی دو مفهوم اوقات فراغت و تفریح است. بازی به فعالیت‌هایی گفته می‌شود که با شرکت آزادانه در آن‌ها، احساس رضایت و خشنودی به وجود می‌آید. بازی ما را از دنیای خود جدا می‌کند و هر گونه تجربه بد، ناکامی و حس بد در لحظه بازی فراموش می‌شود.

بازی در بین گروه‌های جوان بسیاری از حیوانات هم دیده می‌شود. به عنوان مثال شامپانزه‌ها بیشتر وقت خود را به بازی می‌گذرانند.

در واقع بازی یک فعالیت جهان شمول و همگانی در میان نسل‌های جوان جوامع انسانی است و هیچ گونه محدودیتی به لحاظ جنسیت، نژاد و مذهب و ... در این زمینه وجود ندارد. اشکال بازی کودکان نوعا در میان جوامع گوناگون بشری یکسان است. کودکان بازی را با بدن خود شروع می‌کنند و سپس به بازی با اشیاء پیرامون خود می‌پردازند. بازی‌های آن‌ها پس از مدتی تکراری می‌شود پس دیگران را وارد بازی خود می‌کنند و در نهایت به بازی‌هایی که قاعده و قانون دارند روی می‌آورند.

برخی پژوهش‌ها نشان داده‌اند بازی یکسری بنیان‌های فیزیولوژیک دارد. برخی محققان معتقدند میل به بازی در نتیجه برخی فرآیندهای شیمیایی در بدن ایجاد می‌شود. به نظر این افراد، کدهای هورمونی یا ژنتیک چنین میلی را ایجاد می‌کند. به عنوان مثال دیده شده است زمانی که بخش مشخصی از مغز حیوانات از بین می‌رود برخی رفتارها مانند میل به بازی دیگر در آنها دیده نمی‌شود.

ویژگی‌های بازی

در مغز انسان بخشی به نام مرکز بازی (play center)وجود دارد که به بخش پرستش بسیار نزدیک است. با توجه به این نکته برخی محققان معتقدند که ارتباطی بین پرستش و بازی وجود دارد. به خصوص نمونه این مسئله در بازی‌های قبیله‌ای گذشته وجود دارد مثلا بازی تولی در بین قبایل چاکتاو در آمریکاست که نوعی پرستش بوده است. تولی نوعی بازی سرعتی و خطرناک بود که بعدها به چوگان تبدیل شد. یک بازی سنتی بومی آمریکایی است که حداقل 400 سال بازی شده است. برخی اوقات برای حل اختلافات میان گروه های بومیان آمریکا مورد استفاده قرار گرفته است. این بازی اغلب شامل صدها نفر در هر تیم بود، در زمین‌هایی که چندین مایل طول داشتند و از طلوع خورشید تا غروب خورشید ادامه داشت. دو قانون هم بیشتر ندارد 1-شما نمی‌توانید با توپ دست خود را لمس کنید، 2-فقط می‌توانید با فردی که دارای توپ است برخورد داشته باشید.

این نوع آئین‌های پرستش بازی گونه در بسیاری از جوامع قبیله‌ای و اربابی تا زمانی که نخستین جوامع طبقاتی تکوین یافتند رواج داشته است. در مورد ارتباط بین پرستش و بازی نمی‌توان هنوز نظر قطعی داد و به نظر می‌آید تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.

بازی های فکری و هوشی بسیار بازی‌های خوبی هستند اما وسواس روی آن هم خوب نیست. برخی از دوستانم می‌گویند من باید بازی انجام دهم که نفعی برایم داشته باشد. نمی‌گویم این حرف اشتباه است اما در زندگی به شخصه به این موضوع رسیده‌ام که هر چیزی حد و آستانه‌ای دارد. اینجا راجع به هدف بازی چیزهایی نوشته‌ام. اما در کل بعضی وقت‌ها خسته هستیم، حوصله دو دوتا چهارتا کردن نداریم خب چه کاری است که خودمان را خسته‌تر کنیم. این زمان‌ها بازی‌های شانسی بیشتر جواب می‌دهد. یک زمان‌هایی بیایید شانسمان را در بازی‌ها امتحان کنیم و اگر مثل من هستید می‌توانید در بازی به شانس نداشتتون هم حسابی بخندید. بازی‌ها را زیاد از حد جدی نگیریم، آن‌ها آمده‌اند تا حال ما را خوب کنند و اگر نمی‌کنند یک جای داستان بازی شما باگ دارد.

بازی ها را زیاد جدی نگیریم و حال خوب را به برد یا باخت بازی وابسته نکنیم.

ورزش پیکلبال ترکیبی از ورزش‌های تنیس، پینگ‌پنگ و بدمینتون است و در زمینی کوچکتر از تنیس انجام می‌شود. در این ورزش از توپ‌های حفره دار به رنگ سفید و زرد استفاده می‌شود. راکت آن بزرگتر از راکت پینگ‌پنگ است و شکل آن متفاوت است. این ورزش در همه سنی قابل انجام است اما محبوبیت آن در افراد میانسال و سالمند بیشتر است. یکی از دلایل محبوبیت این است که کوچکتر بودن زمین باعث خستگی کمتر افراد می‌شود و ساعت‌های بیشتری می‌توانند به فعالیت ورزشی بپردازند. این ورزش را مانند ورزش‌های راکتی دیگر می‌توان انفرادی یا تیمی در قالب دونفره انجام داد. همچنین قابل انجام در تمام فصول و در سالن و فضای باز است.

زمین پیکلبال دارای ابعاد زمین بدمینتون است اما تور آن ارتفاع تور تنیس را دارد. مانند پینگ‌پنگ فرد باید 11 امتیاز بگیرد تا برنده ست شود.