فراغت در طول زندگی از اهمیت بسزایی برخوردار است. در صورتی که فعالیتهای مناسبی در دوران کودکی انجام شوند، تاثیرات مثبت بلندمدت آن در بزرگسالی اتفاق خواهد افتاد. در این مطلب به ادامه پست قبلی در رابطه با رشد فراغت در دوره‌های مختلف زندگی می‌پردازیم.
رشد فراغتی جوانان 19 تا 25 سال
یک دانشجو در زندگی دانشگاهی خود دائم در حال کسب تجربه است و سعی دارد به استقلال واقعی برسد. او در دوران گذشته در فعالیتهای خود تحت نظارت قرار داشته اما در دانشگاه می‌تواند آزادانه به دنبال کارها و فعالیت‌هایی برود که به آنها علاقمند است و این موضوع به پرواز از قفس معروف است. جوانان فرصت‌های فراغتی بیشتری پیدا می‌کنند و زندگی دانشجویی تاثیر بسزایی روی فعالیتهای فراغتی آنان دارد. بسیاری از فعالیتهای نابهنجار در این دوره شکل می‌گیرد بدین خاطر دوره بسیار مهمی از نظر فراغتی محسوب می‌شود.
رشد فراغتی جوانان 25 تا 35 سال
بعد از اتمام دوران کارشناسی چالش‌ها و تغییرات زیادی در انتظار انسان‌ها است. آنها باید تصمیمات بزرگی برای زندگی خود بگیرند مثل اینکه تصمیم بگیرند ادامه تحصیل دهند یا وارد بازار کار شوند. افراد در این دوره به دنبال موقعیت‌های اجتماعی خود هستند و بیشتر وقت خود را صرف یافتن دوستانی می‌کنند که علایق آنها با علایق خودشان یکسان است. طبق تحقیقات کسانی که در دوره‌های قبلی به صورت منظم ورزش می‌کردند در این مرحله هم به ورزش اهمیت می‌دهند. آنها در این دوره فعالیتهای فراغتی شغلی دارند بدین صورت که با همکاران خود به تفریح می‌پردازند. دوستی‌ها در این دوره شکل پایدار به خود می‌گیرد و فعالیتهای فراغتی بلندمدت فرد در این دوره انتخاب می‌شوند.
رشد فراغتی بزرگسالی 36 تا 45 سال
این دوره به دوره آشیانه معروف است چرا که بیشتر فعالیتهای فراغتی بر مبنای خانواده و کودکان انجام می‌شود. والدین بیشتر وقت خود را صرف گردش کودکان و توجه به فعالیتهای آنان می‌کنند و کمتر به خود می‌پردازند. فعالیتهای ورزشی بیشتر جنبه حفظ سلامتی پیدا می‌کند و از تفریح و لذت کمی فاصله می‌گیرد. به مرور در این دوره از شدت ورزش کاسته می‌شود و ورزش با فرزندان در اولویت قرار می‌گیرد. برخی از افراد دچار بحران‌های واقعی در اواسط زندگی خود می‌شوند، برخی سعی می‌کنند گذشته خود را جبران کنند و موقعیت‌های جدید را امتحان می‌کنند. اصطلاح دهه ضرب العجل گویای این دوره است یعنی زمانی که درک افراد از زندگی تغییر می‌کند و با زمان محدود شده، خود را درک می‌کنند. افراد بدین خاطر دائم از خود می‌پرسند که زمان باقیمانده را دوست دارند چگونه سپری کنند.
رشد فراغتی اواخر دوره بزرگسالی 46 تا 65 سال
سندروم آشیانه خالی از نشانه‌های این دوره است. فرزندان در این مرحله بخاطر رفتن به دانشگاه، خانه پدری خود را ترک می‌کنند. در این دوره افراد دوباره باید به تنهایی یا به همراه همسر به فعالیتهای فراغتی خود بپردازند. برخی افراد بعد از جدایی فرزندان نمی‌دانند باید به چه فعالیت‌هایی بپردازند. برخی هم فعالیتهای فراغتی جدیدی را آغاز می‌کنند و سبک زندگی و علایق خود را تغییر می‌دهند. برنامه‌ریزی برای بازنشستگی یکی از مهمترین مسائل آنها است. بسیاری از افراد در این دوره باید به فعالیت‌هایی بپردازند که به حفظ سلامت آنها کمک کند.
رشد فراغتی در دوره سالمندی 66 سال به بالا
فقط 22 درصد سالمندان در این سن، فعالیت بدنی منظم در طول هفته دارند. آنها در این سن سرشار از تجربه و دانش از سالهای زندگی خود هستند که می‌تواند در جهت لذت بردن از زندگی، مسافرت و مشاوره به دیگران مفید باشد. البته به شرطی که در دوران فراغتی گذشته با فعالیتهای مناسب این شرایط را مهیا کرده باشند وگرنه باید این سالهای زندگی را با بیماری‌های مزمن، بی‌حوصلگی، افسردگی و خواب سپری کنند.
